W poszukiwaniu źródeł lateralizacji
Zgodnie z aktualną koncepcją podstawowa różnica między półkulami dotyczy sposobu przetwarzania i analizowania informacji4 . W lewej półkuli bodźce analizowane są w sposób analityczny, sekwencyjny, natomiast w prawej – holistycznie, całościowo, a wszystkie cechy bodźca ujmowane są równocześnie1.
Jak wynika z badań, potencjał początkowo narasta symetrycznie nad dużym obszarem mózgu, niezależnie od strony, po której znajduje się ręka wykonująca aktywność. Asymetrię wynikającą z prawa skorelowania zmiany potencjału ze zdarzeniem możemy zaobserwować dopiero w ostatniej fazie rozwijania się potencjału gotowości. Wówczas amplituda fali w EEG wzrasta po stronie kontrlateralnej do ręki, która wykona ruch. To zjawisko nasunęło badaczom myśl o wprowadzeniu asymetrycznego, zlateralizowanego potencjału gotowości (LRP), określającego różnicę potencjałów między kontra i ipsilateralną stroną mózgowia w stosunku do ręki wykonującej ruch. W pewnym uproszczeniu można rzec, że LRP stanowi indeks czasowy ostatniego etapu korowego przygotowania reakcji ruchowej6.
Istotnym w dalszych badaniach wydaje się poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, w którym momencie pojawia się ów punkt demarkacyjny, kiedy rozpoczyna się ostateczny proces lateralizacji? Pierwsze sugestie w powyższej kwestii pojawiły się po badaniach11 , które wskazują na zakończenie etapu selekcji ręki mającej wykonać czynność, jako wspomniany punkt demarkacyjny.
Omawiane zjawisko zostało ostatnio wykorzystane w psychologii eksperymentalnej, wprowadzając LRP jako dodatkowy marker czasowy umożliwiający określenie, na który z etapów przetwarzania informacji wpływają czynnik takie jak: natężenie bodźca, jego jakość, kompatybilność między bodźcem a reakcją, itd.5. Szczególnie interesujące w powyższej kwestii wydają się obserwacje poczynione przez Müller-Gethmann, Ulricha i Rinkenauera12. Podważają one pogląd, iż czas trwania okresu wstępnego, czyli interwału między prezentacją bodźca ostrzegawczego, a bodźca zasadniczego stanowi jedyną zmienną, która wpływa na opóźnienie procesu przygotowania ruchowego. Autorka podaje, że poprzedzenie bodźca zasadniczego dodatkowym bodźcem, podpowiadającym błędną reakcję prowadzi do wydłużenia czasu reakcji, w stosunku do sytuacji, gdy pryma jest neutralna. Natomiast prawidłowa podpowiedź przyspiesza reakcję. Wynik taki można interpretować jako wstępne przygotowanie odpowiedzi ruchowej, mimo że bodziec zasadniczy jeszcze się nie pojawił, a przygotowywanie przypisanej mu reakcji może przebiegać poza świadomością osoby badanej7,8.
.