Strategie półkulowe
Problematyce odmienności w przetwarzaniu informacji przez kontralateralne ośrodki mózgowe poświęcono niezliczone publikacje, obszerne badania, konferencje czy dyskusje. Wskazują one na stopniowe rewidowanie poglądów w danej kwestii od podejścia traktującego obie półkule, jako niemal niezależne byty, poprzez stanowisko charakteryzujące się ignorowaniem tezy o dominacji jednej półkuli w przypadku określonych funkcji1 do przekonania, w perspektywie którego dominacja półkulowa nie oznacza pełnej odpowiedzialności jednej półkuli za określoną funkcję.
Zgodnie z powyższą koncepcją podstawowa różnica między półkulami dotyczy sposobu przetwarzania i analizowania informacji3 . W lewej półkuli bodźce analizowane są w sposób analityczny, sekwencyjny, natomiast w prawej – holistycznie, całościowo, a wszystkie cechy bodźca ujmowane są równocześnie1.
Może to oznaczać, że złożone procesy psychiczne odzwierciedlają funkcjonowanie obu stron mózgu na wszystkich poziomach układu nerwowego, a teorie wyjaśniające związek między tymi procesami, muszą uwzględnić fakt, iż funkcjonowanie układu nerwowego ma charakter zintegrowany2.
.