1. Najlepsze dla mnie miejsce w klasie.

Jako osobie z dominacją prawego oka, prawego ucha, prawej ręki i lewej nogi najwygodniej będzie w środkowym rzędzie. Mogę również siedzieć w innym, jednak najlepiej po lewej stronie ławki, ponieważ koncentrując uwagę lubię poruszać swoją lewą nogą (macham, pukam, dotykam, huśtam stopę na czubkach palców, itp.). Często czynię to automatycznie, nieświadomie i im bardziej jestem zaangażowany, tym ruchy są gwałtowniejsze. Siedząc z lewej strony nie będę przeszkadzał koleżance/koledze.

2. Sposób, w który lubię organizować rzeczy na ławce.

Swoje rzeczy lubię układać po prawej stronie ławki, wówczas łatwiej jest mi po nie sięgnąć. Wszystkie rzeczy lubię mieć ułożone równo, w ustalonym porządku. Ten sposób ułożenia bardzo pomaga mi w pracy i ułatwia koncentrację uwagi. Po wykonaniu zadania odkładam wszystkie rzeczy w ustalone miejsce.

Nie lubię, kiedy ktoś przekłada moje rzeczy i często w trakcie pracy poprawiam sposób ułożenia zeszytów, książek oraz przyborów szkolnych. Brak porządku na ławce przeszkadza mi w pracy, rozprasza mnie.

Potrafię przerwać wykonywanie zadania, żeby zrobić porządek. Niestety czasem robię to w trakcie, kiedy nauczyciel podaje polecenie. Nie mogąc dokończyć porządkowania, myślę tylko o tym i nie skupiam się na informacjach podawanych przez nauczyciela.

3. Co najlepiej buduje mój dobry nastrój i pozytywne nastawienie na początku lekcji?

• Mój dobry nastrój buduje porządek zarówno ten organizacyjny, jak i na ławce.
• Na początku lekcji lubię mieć chwilkę czasu, żeby wypakować potrzebne rzeczy i ładnie je ułożyć. Wiem, że czasem pojawia się w tym pewna przesada, która zabiera mój cenny czas, przekładam, wyrównuję, dokładam, itd.
• Lubię również kiedy już na początku lekcji zostanie przedstawiony temat, zapisany na tablicy, a nauczyciel omówi kluczowe elementy jej przebiegu.
• Chętnie od razu go zapisuję.
• Przeszkadza mi natomiast, gdy podczas lekcji poruszanych jest wiele wątków, czasem nawet nie zakończonych, a jej przebieg jest bardzo zmieniony w porównaniu z pierwotnym planem.
• Nie lubię również, kiedy jest zbyt mało czasu na przepisanie notatek z tablicy i mam w nich luki. Myślenie o nich, rozprasza moją uwagę.

4. Co mi pomaga podczas odpowiedzi?

• W związku z dominacją prawego ucha mam ułatwione zadanie szybszego zrozumienia treści pytania, na które muszę odpowiedzieć, pomimo towarzyszących mi silnych emocji.
• Ogólnie lubię pytania o charakterze analitycznym, odwołujące się do konkretów. Odpowiada mi początek pytania:” Proszę dokładnie, szczegółowo, krok po kroku przedstawić …(i dalsza treść pytania).
• Lubię odpowiedzi od szczegółów do ogółu.
• Pomaga mi również możliwość zapisania treści pytania i zerkania na nie podczas odpowiedzi.
• W trakcie odpowiedzi pomagają mi pytania pomocnicze, będące uszczegółowieniem głównego pytania oraz możliwość korzystania z ilustracji lub prezentacji.
• Bardzo pomaga mi, kiedy po podaniu pytania mam kilka minut na zastanowienie się i przygotowanie planu odpowiedzi.
• Przeszkadza mi natomiast, gdy nie mogę dokończyć odpowiedzi. Nauczyciel przerywa ją mówiąc: „Słyszę, że znasz odpowiedź na to pytanie, to proszę powiedz teraz…” (i pada kolejne pytanie, zupełnie nie związane z poprzednim).

5. W jaki sposób najlepiej zaciekawić mnie nowym tematem lekcji?

• Moja preferencyjna, lewa półkula lubi, gdy wszystko jest uporządkowane, nawiązuje do wcześniejszej wiedzy jest praktyczne, funkcjonalne. Czyli słowa: „Pamiętacie wczoraj rozmawialiśmy (poznaliśmy, itp.) sprzyjają zaciekawieniu lekcją.
• Bardzo lubię również filmy, w których jest sporo dialogów lub towarzyszy im komentarz nauczyciela.
• Lubię zagadki, krzyżówki oraz różne gry i zabawy słowne, których rozwiązanie pojawia się w miarę szybko, a nie pod koniec lekcji 😊.
• Ciekawe opowiadanie nauczyciela również może stanowić inspirujące wprowadzenie do nowej lekcji.
• Użycie określonych słów: ważne, tylko dla was, będziecie pierwszymi odkrywcami lub interesujące pytanie, to również dobry pomysł na rozpoczęcie zajęć, np.: Czy wykorzystywanie suszarki do włosów może spowodować globalne ocieplenie?

6. W jaki sposób lubię (na pierwszym etapie) zapoznać się z nowym materiałem?

• Generalnie na pierwszym etapie z nowym materiałem lubię zapoznać się sam. Poznaję go w sposób uporządkowany, sekwencyjny rozwiązując problem lub analizując zagadnienie krok po kroku. Najpierw skupiam się na szczegółach i jeśli jest ich zbyt wiele, czasem gubię kontekst, główny wątek. Potrzebuję wówczas pomocy, wskazówek nauczyciela.
• Podczas pracy nad materiałem lubię zrobić notatki, czasem są one dość obszerne, gdyż zamieszczam w nich sporo szczegółów zamiast głównych myśli. Podczas analizy bardzo pomógłby mi plan, najlepiej zapisany na tablicy i omówiony przez nauczyciela.
• Cały materiał lubię przejrzeć dokładnie, kartka po kartce, staram się również wszystko przeczytać. Potem przeglądam całość drugi raz i wówczas robię to już mniej dokładnie.
• Lubię kiedy w materiale zaznaczone są ważne rzeczy, z którymi warto zapoznać się w pierwszej kolejności. Znacznie ułatwia mi to analizę całości, nie rozpraszam się wówczas na zbędnych szczegółach.
• Nie lubię, gdy analizujemy tylko wybrane fragmenty tekstu i to jeszcze w różnej kolejności, np.: zaczynamy od pierwszego rozdziału, potem analizujemy fragment z trzeciego, ponownie wracamy do pierwszego itd.

7. Co ułatwia mi koncentrację uwagi?

• Dyskusja skupiona wokół tematów: Co by było, gdyby go nie było? Co by było, gdyby był silniejszy? Co by było, gdyby był słabszy? Co by było, gdyby był inny (kolorowy, czarno-biały, szybki, wolny, cichy, itd. rodzaj zmiany zależy od charakteru bodźca) lub tworzenie skojarzeń promienistych stanowi ciekawą propozycję skupienia mojej uwagi na określonym zagadnieniu.
• Kiedy informację mogę włączyć do kategorii, którą już znam i wykorzystuję stanowi to dla mnie również duże ułatwienie.
• Pomaga mi również sposób komunikowania się z nami nauczyciela, jako aktywnego słuchacza, który klaryfikacjami, np.: „Rozumiem, że zgodnie z twoją opinią….; podsumowując uważasz; według ciebie; rozumiem, że twoim zdaniem itp.”, zadawaniem pytań uszczegóławiających, podtrzymywaczami konwersacji mmy, acha, acha, czyli użyciem dźwięków paralingwistycznych i oczywiście kontaktem wzrokowym współuczestniczy w rozmowie lub towarzyszy mi podczas odpowiedzi.
• Zupełnie inaczej sprawa wygląda, gdy w tym czasie uzupełnia dokumenty, rozdaje karty pracy, sprawdza zeszyty lub pilnuje porządku w klasie. Wówczas moja koncentracja uwagi gwałtownie spada.
• W koncentracji uwagi pomaga mi również porządkowanie, np. sekwencyjne, tematyczne układanie na plakatach wypracowanego materiału (czytam go wówczas ze skupieniem i układam pod określonymi hasłami).
• W materiale graficznym zdecydowanie szybciej zwrócę uwagę na różnice, czyli ważny bodziec, informację umieść ma kontrastowym tle, zwiększ jego nasycenie, (pogrubienie), podkreśl, napisz kursywą, wprowadź zmianę: kształtu linii, koloru, wielkości, struktury, perspektywy, odległości, itp.
• Możesz też ukierunkować moją uwagę słowem, np.: zaznacz, wyszukaj, zwróć uwagę na elementy, rzeczy, wyrazy najbardziej się różniące. Szczególnie jest to ważne, kiedy ilustracja znajduje się w moim prawym polu widzenia.
• Umiarkowana aktywność ruchowa również poprawia moją koncentrację uwagi. Lubię poruszać moją lewą nogą (huśtam ją na czubkach palców, rysuję „niewidzialne graffiti”, wkręcam piętę w podłogę, stosuję zabawę: Palce – pięty, zakładam nogę lewą na prawą i intensywnie macham, itd.

8. Co sprawia mi największe problemy, a co ułatwia działanie podczas lekcji?

• Czasem mam problem z szerokim, całościowym odbiorem informacji (widzę szczegóły, ale nie potrafię dokonać ich syntezy) szczególnie, kiedy działam w stresie, pod presją czasu lub za wszelką cenę chcę osiągnąć sukces. W tej sytuacji szczególnie trudne są dla mnie polecenia, np.: ”Po przeanalizowaniu szczegółów, przedstawcie ogólną koncepcję zdarzenia.”
• Wówczas w zebraniu myśli bardzo pomaga mi przypomnienie hasła przewodniego, ważnego cytatu, słów kluczy lub sporządzanie notatek podczas czytania tekstu metodą  – Kół czytelniczych.

• Trudność sprawia mi zrozumienie szerokich dygresji szczególnie, jeśli dotyczą opisów stanów emocjonalnych uczestników przedstawianego zdarzenia. Przeszkadza mi również, chaotyczny sposób przekazu informacji.
• Zdecydowanie preferuję strukturalny sposób uczenia się, według ustalonego planu, w którym została zachowana określona, systematyczna kolejność wprowadzania poszczególnych informacji.

• Nieco większy kłopot mam z zadaniami skupionymi na wyszukiwaniu podobieństw.
• Preferuję polecenia – odszukaj (element, przedmiot, kształt, itp.), który jest inny/różni się od wcześniej oglądanego, ewentualnie propozycja zadania polegającego na wyszukiwaniu różnic.

• Problem sprawiają mi również pytania, które dotyczą tylko kształtów.
• Wprowadzenie polecenia poprzedzającego pytanie właściwe, opartego na mojej mocnej stronie tj. ujmowaniu szczegółów ułatwiłoby mi podjęcie pracy, np.: polecenie pierwsze – „Wskaż elementy, które zawierają taki sam wzór, jaki znajduje się z prawej strony. Następnie jako kolejne, powinno pojawić się pytanie o kształty. Ile jest wśród nich kwadratów? Preferuję zadania, w których należy wyodrębnić, wskazać szczegóły.

• Nieco więcej kłopotu mam z zadaniami, w których występuje słowo połącz, utwórz całość z wyodrębnionych elementów, uogólnij.
• Ucząc się po pierwsze skupiam uwagę na detalach, przetwarzam informacje poprzez analizowanie. W tej sytuacji preferuję zadania, w których trzeba: wyodrębnić, zaznaczyć szczegóły, uporządkować w kolejności, wskazać brakujące elementy, określić, który element będzie kolejny itd.

• Czasem mam problem z dostrzeżeniem/określeniem emocjonalnego aspektu informacji. W tej sytuacji trudne są dla mnie zadania, np.: „Omów jakie emocje mogą towarzyszyć osobom przedstawionym na ilustracji.” Szczególnie, jeśli emocje nie zostały nazwane na wprost.
• Wcześniejsze omówienie ilustracji z wskazaniem wspomnianych emocji, znacznie ułatwiłoby mi ich późniejszy opis.

• Na lekcjach wychowania fizycznego mogę mieć kłopoty z wykonaniem ćwiczeń wymagających synchronizacji pracy oka – nogi, czyli ćwiczeniami z przyborami, wykonywanymi na przyrządach, skokami z odbiciem, slalomem, grami zespołowymi wymagającymi wykonania sekwencji ruchów.
• Porządkujący komentarz nauczyciela z użyciem słów: pierwszy krok, drugi krok lub po pierwsze, po drugie w trakcie wykonywanie kolejnych sekwencji oraz możliwość jednoczesnego, najlepiej kilkukrotnego ich powtórzenia wraz z nauczycielem bardzo mi pomaga. Również głośne odczytanie, krótkiej ujętej w punkty instrukcji ułatwiłoby moje działanie. Ogólnie potrzebuję zdecydowanie większej liczby powtórzeń, abym mógł prawidłowo wykonać wspomniane ćwiczenia.

9. Moje emocje a działanie.

• Najczęściej opieram się na racjonalnym, przemyślanym sposobie postępowania, unikam spontaniczności i silnych emocji. Często nie ufam swojej intuicji, dlatego wolę sprawdzone, schematyczne rozwiązania. Zupełna nowość nieco paraliżuje moje działanie, wolę poprzyglądać się, jak radzą sobie z tym inni.
• Niestety, gdy nie mogę znaleźć racjonalnego wytłumaczenia dla danego rozwiązania, często się z niego wycofuję. Rzadko podejmuję decyzje spontanicznie.
• Na zrodzenie się nowej idei potrzebuję więcej czasu, jestem powściągliwy i niestety mam tendencję do negatywnego cenzurowania dojrzewających pomysłów. W tej sytuacji mój mózg nie ma szansy na tworzenie połączeń między nowym pomysłem, a dotychczasowymi doświadczeniami.
• Niechętnie wyrażam siebie w sposób emocjonalny, raczej hołduję utartym stereotypom, że działanie emocjonalne jest złe. Stąd moja powściągliwość w działaniu.
• Czasem mam problem z interpretacją emocji „wypisanych” na twarzy rozmówcy, znacznie łatwiej jest mi je zrozumieć, gdy o nich opowie.
• Informacje słuchowe są dla mnie najsilniejszym i najbardziej wiarygodnym źródłem przekazywanych emocji. Dlatego duży wpływ na moje emocje i działanie mają negatywne słowa zarówno nauczyciela, jak i kolegów. Ciągła krytyka wyrażona dosadnymi określeniami, np.: beznadziejnie, fatalnie, już gorzej być nie mogło, ale dno powoduje, iż wycofuje się już na początku pracy.

• Lubię dyskutować podając konkretne argumenty. Przytaczam je podczas dyskusji wielokrotnie (stosując metodę zdartej płyty), a jeśli moje argumenty rozmówcy nie przekonają i tak zadanie wykonam „po swojemu”.
• Często uważam, że to ja mam rację skupiając uwagę na szczegółach podczas, gdy rozmówca analizuje problem z zdecydowanie szerszej perspektywy. W trakcie rozmowy im bardziej jestem zdenerwowany, tym bardziej skupiam się na szczegółach. Wówczas nerwowo chodzę, balansuję ma lewej nodze, wstaję, siadam, mówię matowym, monotonnym głosem i mocno upieram się prze swojej opinii.
• Przed podjęciem decyzji zawsze rozważam za i przeciw, stąd często pytam: Dlaczego mamy to robić? Jeśli nie usłyszę racjonalnego wytłumaczenia, nie mam motywacji do działania.
• Mocno się irytuję, gdy moje logiczne argumenty nie docierają do innych i nie słuchają mnie, gdy próbuję używając ich wyjaśniać problem. Wówczas odwracam się i odchodzę. W mniejszym stopniu rozumiem i potrafię zinterpretować emocje przesyłane drogą wzrokową. Dlatego dziwię się, dlaczego ktoś płacze lub głośno się śmieje oglądając pewne sceny w filmie, na obrazku i nie potrafi tego racjonalnie wytłumaczyć. Czasem mnie to irytuje i pozwalam sobie na zbędny komentarz.

POWRÓT DO USTALENIA PROFILU